سال 1374 در دوران تحصیل در دانشگاه، استاد محترمی داشتیم؛ که علاوه بر دروس دانشگاه، به ما درس زندگی می آموختند و ما مطالب مفید بسیاری از کلاس های ایشان به یاد داریم.

ایشان در یکی از جلسات نکته ای را به ما آموختند، که بنده بسیار زود مجبور به آزمودنش شدم. روزی در بین درس موضوعی پیش آمد و ایشان فرمودند: « هر وقت درمانده شدید و هیچ راه حلی برای مشکلات نیافتید و یا تنها و گرفتار شدید، بلند نام خدا را بر زبان بیاورید: (بسم الله الرحمن الرحیم)! »

     حدود دو هفته بعد از این ماجرا، یکی از بستگان ما بیمار شد و من به تنهایی مجبور شدم ایشان را به بیمارستان برسانم. از آن جا که این مساله ناگهانی پیش آمده بود، بدون آمادگی و با پول کمی که در جیب داشتم؛ راهی شدم. به محض ورود به بیمارستان، پزشکان گفتند که بیمار باید به اتاق عمل منتقل شود و فعلا مبلغ پانصد هزار ریال واریز کنید، تا بیمار به اتاق عمل برود. من که پول زیادی همراه نداشتم؛ خواهش کردم، که عمل را انجام دهند؛ تا بروم و پول لازم را تهیه کنم، اما مسوولان بیمارستان نپذیرفتند. من هم درمانده شده بودم و چون مثل امروز تلفن در دسترس همه نبود، نتوانستم با کسی تماس بگیرم. نزدیک غروب بود و وقت اذان مغرب! دلم از تنهایی و غریبی گرفت و بی صدا گریه کردم.

     ناگهان به یاد توصیه ی استادمان افتادم. همان طور که روی نیمکت داخل سالن نشسته بودم، برخاستم و آرام نام خدا را بر زبان آوردم؛ یک بار، دوبار؛ و سومین بار بلندتر و دیگر خجالت نکشیدم و چند بار گفتم: « بسم الله الرحمن الرحیم »! بعد نشستم و اشک هایم را پاک کردم و احساس کردم، نگرانیم کم تر شده است. یک دفعه دستی را روی شانه ام حس کردم، سر برداشتم و با کمال تعجب یکی از بستگان را دیدم؛ که اتفاقی خبردار شده بود و آمده بود تا اگر کمکی از دستش بر می آید، انجام دهد. خدا را شکر کردم و با هم کارهای بستری بیمار را انجام دادیم و با لطف خدا پس از مدتی حال بیمار خوب شد. (امضای گوینده محفوظ است.)

*****

     عزیزان این مطلب بارها تجربه شده و نتیجه داده است. اگر شما هم این مطلب را تجربه کردید و یا تجربه های مشابه دارید، لطفا خلاصه ی جریان را در بخش نظرات بنویسید، تا با نام خودتان منتشر گردد. حق یارتان!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: